Hormonalna odpowiedź na wibroterapię.

W sytuacjach kiedy nie można wykonać pełnego planu treningowego, trening wibracyjny z powodzeniem może być stosowany jako uzupełnienie standardowego treningu sportowego. Liczne badania naukowe potwierdzają wieloraki zakres działania wibroterapii, zarówno w zwiększaniu siły mięśniowej, jaki i w poprawie zdolności motorycznych organizmu. Ponadto stosowanie drgań o różnej częstotliwości, wywołuje odpowiedź hormonalną podobną, jak po treningu sportowym.

Wibroterapia zwiększa siłę. 

Wpływ wibracji na aparat mięśniowy, to poprawa siły mięśniowej i prędkości ruchu. Potwierdza to eksperyment przeprowadzony na bokserach, u których po pięciu powtórzeniach jednominutowych wibracji, przyłożonych miejscowo, stwierdzono poprawę siły mięśniowej. Efekty te mogą być bardziej długotrwałe w przypadku stosowania wibracji o bardziej szerokim polu działania. Te obserwacje mogą sugerować, iż wibracje wywołują odpowiedź neurogenną o krótszym lub dłuższym czasie działania, powodując aktywację receptorów włókien mięśniowych.

Wspomaganie treningu – czyli wibroterapia i jej wpływ na siłę mięśniową, testosteron, hormon wzrostu i kortyzol.

Intensywne ćwiczenia fizyczne tj. jak 60-sekundowe skoki, ćwiczenia beztlenowe, podnoszenie ciężarów, wywołują szybkie reakcje hormonalne. Istnieje powiązanie pomiędzy poziomem hormonów we krwi, a wysiłkami o krótkim czasie działania. Biegacze o dużej sile eksplozywnej i wynikach w sprincie, mają wyższy poziom testosteronu. Celem wymienionego wcześniej badania było wyjaśnienie, jak wibracje wpływają na odpowiedź hormonalną organizmu u wytrenowanych mężczyzn i jak korelują ze sprawnością mięśniową?

Mięśnie pod lupą – ocena wpływu wibracji.

W badaniu [1] wzięli udział młodzi mężczyźni, którzy uczestniczyli w programie treningowym, trzy razy w tygodniu. Badanym pobrano krew, przeprowadzono test skoczności, siły mięśniowej oraz badanie elektromiograficzne prostowników uda, po dziesięcio- minutowych sesjach wibracyjnych całego ciała. W badaniu zastosowano dziesięć cyklów wibracji o niskich częstotliwościach, trwających 60 sekund, przeplatanych 60 sekundowym wypoczynkiem.

Bliżej rekordu. Wibracyjny „doping”?

Wibracje całego ciała spowodowały znaczny wzrost poziomu testosteronu we krwi i hormonu wzrostu, a poziom kortyzolu po terapii wibracyjnej zdecydowanie się zmniejszył. Dodatkowo stwierdzono wzrost siły mięśniowej i poprawę skoczności. Można więc wnioskować, że działanie treningu wibracyjnego jest podobne do treningu siłowo-skocznościowego. Zwiększenie mocy eksplozywnej mogło być wywołane zwiększeniem synchronizacji  jednostek motorycznych lub poprawioną koordynacją synergicznych mięśni i zwiększonym hamowaniem antagonistów.

Sprawne ciało. Spokojna głowa. 

Obniżenie poziomu kortyzolu w omawianych wynikach badań może świadczyć o tym, iż stosownie wibracji nie jest czynnikiem stresogennym, a wręcz przeciwnie, działającym regeneracyjnie.

Szczypta endokrynologii – trzy „sportowe” hormony. 

Testosteron to steryd anaboliczny, powodujący zwiększenie siły mięśniowej, objętości i wytrzymałości mięśni i układu kostnego. Dzięki jego działaniu, mięśnie łatwiej adaptują się do wysiłku i mają lepszą zdolność regeneracji. Prawidłowy poziom testosteronu oddziaływuje na psychikę sportowca, utrzymując odpowiedni poziom motywacji.

Hormon wzrostu – wydzielany z największą częstotliwością po zaśnięciu, ma zdolność wpływania na wzrost objętości i masy mięśni, stymuluje wzrost kości i układ immunologiczny.

Kortyzol – to hormon stresu, wywierający wieloraki wpływ na metabolizm człowieka, ma wpływ na gospodarkę białkową (osłabienie mięśni), węglowodanową (zaburza tolerancję glukozy), tłuszczową (otyłość) oraz wodno-elektrolitową.

Źródła:

1. Carmelo Bosco C, Iacovelli M, Tsarpela O, Cardinale M, Bonifazi M, Tihanyi J, Viru M, Lorenzo A,Viru A Hormonal responses to whole-body vibration in men. European Journal of Applied Physiology 81,6: 449–454

2. https://www.turbosquid.com/3d-models/3d-running-man-muscles-anatomy-1236288